De Twee Hoeden

‘Heb je de mail al verstuurd?,’ zegt hij. Ik voel een kramp in mijn maag, de spieren in mijn armen en benen verstijven en mijn ademhaling schiet omhoog.

‘Dat doe ik vanavond wel,’ zeg ik en sla mijn laptop met een klap dicht.

‘Stuur het nu maar,’ zegt hij kalm, terwijl hij me onverstoorbaar aankijkt.

Ik schuif heen en weer in mijn stoel. Ik wil die mail nu absoluut niet versturen, ik ben nog niet zover, waarom laat hij me niet met rust?

‘Daar heb ik nu geen tijd voor,’ zeg ik. ‘Ik wil er nog een begeleidende brief bij schrijven en ik moet zo weg’.

‘Smoesjes!,’ zegt hij.

‘Ik doe het als ík eraan toe ben!, snauw ik en loop boos weg. Hij zegt niets en kijkt me na.

Ik weet niet wat ik hiermee aan moet, maar besef dat dit een cruciaal moment is. Dus ga ik even later weer tegenover hem zitten. In zijn ogen lees ik: ‘Vertrouw je me?’

Ogenschijnlijk onverschillig open ik mijn laptop. Overtuigd dat ik ben er spijt van te krijgen.

Toch wint mijn vertrouwen in hem het geleidelijk aan van mijn angst en druk ik op verzenden. Tot mijn verbazing blijft de verwachte onrust uit en ben ik blij en opgelucht. Het voelt krachtig. Zijn duwtje in de rug was precies wat ik nodig had. Hij straalt, staat op en neemt me in zijn armen, ‘dappere vrouw’.

Terug naar Ervaringen