top of page

Zelfliefde

Door Ingrid

Jezelf omarmen, hoe doe je dat?

Pas als ik na jaren het einde van mijn spirituele pad nader dringt het tot me door. Al die tijd zocht ik naar liefde, nu weet ik dat ik liefde ben! Maar dat besef komt niet vanzelf.

Eerst is er mijn eenheidservaring. En een tweede een jaar later, waarbij ik de meest schitterende kleuren als een warme deken om me heen zie en ik me realiseer dat dit, ik dus, het Universum ben.

Dan hoor ik, tijdens een geleide meditatie twee jaar geleden, deze woorden: ‘Je mag verdrietig zijn, maar als je voelt dat het pijn doet weet je dat je weg bent bij de liefdevolle bron in jezelf’. Dat komt binnen. Die bron zit ook in mij! Ik zocht hem steeds bij de ander.

Op dat moment voel ik voor het eerst dat ik diep van binnen onaangetast ben, ondanks al mijn eerdere negatieve ervaringen en kwetsuren. Wat een geschenk. Ik ben me bewust van de grootsheid ervan. Het is de voorbode van iets, dat nog mooier en krachtiger wordt. Langzaam maar zeker komt er een einde aan mijn behoefte om uit te reiken en mezelf afhankelijk te maken van de ander. Ik heb de ander niet meer nodig. Alles wat ik nodig heb zit in mij.

Eind vorig jaar ga ik een gesprek aan met iemand die veel weerstand bij me oproept. Mijn intuïtie waarschuwt me voor de grenzeloosheid die ik voel bij de uitnodiging. Tegen mijn gevoel in ga ik het aan.

Na afloop ben ik in shock. Geraakt door wat ik heb gehoord, geschrokken van wat ik heb gezien en geschokt door wat ik heb gevoeld. Blijkbaar ben ik niet opgewassen tegen de onzuivere energie, de grenzeloosheid maar ook de hardheid, liefdeloosheid, de minachting en het eigenbelang. Allemaal projectie natuurlijk!

Twee dagen is die energie nog bij me en ben ik er ziek van. Tijdens mijn wandelingen lukt het me niet om mijn woede binnen te houden, ik schreeuw het uit. Ik heb hoofdpijn, ben misselijk en heb de neiging om over te geven, zo onverteerbaar is het voor me.

Dit is zó NIET wie ik ben. Ik had beter naar mijn gevoel moeten luisteren. Wat heb ik mezelf aangedaan? Ik richt me tot het Universum. Het gesprek heeft plaatsgehad, dus blijkbaar was dit wat nodig was. Ook voor mij. 

Dan komt er een overweldigend gevoel over me. Voor het eerst in mijn leven ben ik mijn ouders intens dankbaar dat ze mij het leven hebben gegeven en ik zo’n mooie en liefdevolle vrouw ben geworden.


Terug naar Ervaringen

bottom of page